22 juni, 2020

eigen werk

Wat me nu toch weer gebeurde in de Vrije Wereld… episode 2: Perzische woestijn (#1)

In de blogrubriek Wat me nu toch weer gebeurde in de Vrije Wereld… staan de avonturen centraal die ik heb beleefd sinds ik op een stormachtige zondagmiddag een portaal naar de Vrije Wereld ontdekte (de locatie daarvan mag vanzelfsprekend nooit naar buiten komen en daarom volsta ik erin te zeggen dat het zich op een uiterst geheime plek links in mijn garderobekast bevindt). Of er werkelijk zo’n portaal bestaat? Maar natuurlijk! Jullie dachten toch zeker niet dat ik twee boeken vol kon schrijven over een wereld die ik nooit zelf heb bezocht?

Een van de eigenaardige eigenschappen van mijn ‘thuisportaal’ is dat het je nooit twee keer naar dezelfde plek brengt. Ik moet enorm oppassen wanneer ik mijn voet erdoorheen steek.

Zo belandde ik een van de eerste keren op een schamele gladde boomstam zeker honderd meter boven de grond, die als brug diende voor de bewoners van een oerwoudstad. Gelukkig trok ik mijn voet (en mijn gezicht) net op tijd terug voordat de inheemse mannen en vrouwen me hun houten speren toewierpen.

Of die keer dat ik op mijn blote voeten terecht kwam op een besneeuwd en woest deinend langschip van de Noormannen. Mijn tenen bevriezen opnieuw als ik daaraan terugdenk…

Maar dan nu die ene gedenkwaardige keer dat ik mijn tong uitdroogde in het pittoreske Perzië en ik een aangrijpende ontmoeting had met een zekere Mohammad. Hier komt episode 2: Perzische woestijn.

Perzische woestijn (#1)

Als ik je zou vragen of je wel eens een oven in bent gestapt, zou je antwoorden: ‘Nee, natuurlijk niet!’ Je zou je misschien afvragen of ik een biertje te veel had gedronken, een jointje gerookt of een pilletje geslikt en gekscherend zeggen: ‘Jij wel, zeker?’

Ik zou je recht hebben aangekeken. ‘Jazeker. En die oven heette de Perzische Woestijn.’

Eén stap het portaal in en ik buitelde met beide voeten diep in een snikhete zandbak. Mijn tenen waren als een sudderlapje dat knetterend terugschrikt zodra het in de pan wordt gelegd. Ik kneep instinctief mijn ogen dicht, zowel van pijn als van anticipatie… op nog meer pijn. De atmosfeer was verstikkend. De zinderende hitte ervan drong zich in no-time aan mijn lichaam op en daar stond ik. In mijn overhemd en zomerjasje. Lange broek. Van die lekker warme wandelschoenen. Ik was drijfnat.

Waarom ik het steeds weer doe, dat verrekte portaal in stappen? Jeetje, wist ik het maar.

Natuurlijk, ik kon terug. Gewoon terug dat ding in stappen en ik zou weer gezegend zijn met een hemelse kamertemperatuur.

Zou je denken.

Het probleem was: dat vervloekte portaal van me zweefde een halve meter boven het zand – God wist waarom – waarin ik op mijn beurt bijna een halve meter diep was weggezakt. Als het ding nou een vaste omlijsting had gehad, desnoods van IKEA-berkenfineer, dan zou ik geen moment hebben getwijfeld om me eraan op te trekken. Maar zo werkt het niet bij portalen, moet je weten. Langs de randen hebt je van die venijnige elektrische vonken die helaas een onvermijdelijke bijwerking zijn van de benodigde verbuiging van ruimte-tijd.

Natuurlijk, ik zou mijn bovenlijf het portaal in kunnen werken en me tegen het laminaat van mijn slaapkamer kunnen opduwen. Dan voorzichtig mijn benen door het portaal tillen. Zonder die onderrand te kruisen, want anders zouden mijn voeten in de woestijn blijven doorsudderen. In het dodenrijk.

En ik wilde niet dat mijn voeten zouden doorsudderen in het dodenrijk. Echt niet…

[TO BE CONTINUED]

Dan nu de kijkersvraag: wie wat het die mijn leven redde, daar in de Perzische woestijn? Was het:

A) Mohammad de woestijnpiraat die op zijn kameel van oase naar oase banjert met zijn karavaan van plunderaars en aan enkelbanden geketende slaven

B) Gengis Khan, met zijn legers onderweg om Egypte binnen te vallen

C) Alexander de Grote, onderweg naar India

D) De beeldschone en schaars geklede tovenares Alexis, met haar haren als fluweel en haar ogen als palantirs

E) Iemand anders…

Schrijf je antwoord in de opmerkingen, hier of op facebook, daarmee bepaal mee je hoe mijn avontuur verdergaat!